Spełnienie ▸

obserwacje Autor: pawel.kruzel@m00n.link (Paweł Krużel), 27.07.2020 11:30

Od autora: Tekst ten dedykuję pewnej aktorce, którą bardzo lubię i cenię. Ona będzie wiedziała, że to dla niej ...

Jestem kinomanem i to z całkiem sporym dorobkiem na koncie - oglądnąłem w życiu dużo filmów, a wiele z nich po parę razy. Do teatru raczej nie chodzę i mam swoje powody. Aktorów znam paru, nie raz rozmawialiśmy o pracy. Gdybym nie był też artystą, to może bym z tej gadaniny wiele nie zrozumiał, a wydaje mi się, że jednak rozumiem. Wyszło mi, że każdy aktor ma jakieś swoje ambicje. Przeważnie sprowadzają się one do jakichś przysłowiowych „Hamletów”, itp. 

Kiedyś poszedłem, za namową mojej znajomej, do teatru. Grali jakiś monodram w wykonaniu cenionej, młodej aktorki. Wcześniej nic nie wiedziałem o tym przedsięwzięciu, zostałem wrzucony „na głęboką wodę”. W skrócie - pomimo całego wysiłku osób przygotowujących to przedstawienie, uznałem czas spędzony na oglądaniu go za kompletnie stracony. Bardzo „nawydziwiana” historia, zagrana ekspresyjnie, ale w ogóle mnie to wszystko jakoś nie porwało. Dlaczego? Bo liczy się treść a nie tylko oprawa. Nie liczą się: kostium, dekoracja albo kolor mikrofonu, ale historia, którą się opowiada. A ta była w mojej ocenie nudna i moim zdaniem przesadnie „skomplikowana”. Ok - dla każdego coś „miłego”, a to było nie dla mnie. Czy to było słabe, czy dobre? Nie mnie to oceniać.

Po spektaklu oczywiście były oklaski na stojąco, kwiaty i ta cała reszta teatralnych zwyczajów, teatralnie odegranych przez publiczność. Nie wiem ilu osobom rzeczywiście podobało się to naprawdę, a ilu spośród nich było „statystami”, którzy znaleźli się tam przypadkiem i po wszystkim odegrali tylko swoją rolę zadowolonych widzów, podchwyconą w owczym pędzie. Czy będą chcieli zobaczyć to wszystko jeszcze raz …? Nie mam oczywiście również pojęcia, co po wszystkim myślała sama aktorka. Czy była zadowolona? Czy „poszło” tak, jak chciała? Czy rzeczywiście przedsięwzięcie było warte wysiłku? Wreszcie - czy czuła się odpowiednio doceniona …?

Przychodzi mi do głowy, że niektórzy artyści myślą sobie, że jeśli zagrają w wystarczająco wydumanej sztuce teatralnej, sklecą albo zagrają dostatecznie wydumany utwór, napiszą książkę, lub „machną” skomplikowany bohomaz na płótnie, to wtedy poczują się spełnieni. A moim zdaniem jest inaczej. Kultura i sztuka polegają na pewnej potrzebie ich odbiorców. Nie na ich oczekiwaniach, bo odbiorcy wbrew pozorom nie tylko polegają jedynie na tym, co jest podobne do dobrze już znanego, ale apetyt rośnie w miarę konsumowania i często, paradoksalnie, lubią być zaskakiwani. Kultura i sztuka polegają moim zdaniem na potrzebie bodźców - by po prostu coś pod ich wpływem odczuć lub przeżyć. I na potrzebie, by chcieć do tego wracać. 

Drogi aktorze, kiedy już „odstukałeś” swoje na planie jakiegoś serialu, o którego scenariuszu często nic jeszcze nie wiesz, zainkasowałeś wypłatę i poszedłeś na próbę kolejnej wydumanej sztuki do swojego teatru, nie bądź dla siebie nazbyt surowy. Bo kiedy wijesz się w swoich wysiłkach, by zrobić w swej karierze coś co zostanie zapamiętane, często nie masz pojęcia, że to już się stało! Że mimochodem dokonałeś do spółki z innymi czegoś, co jest wielu ludziom potrzebne. Co się przeżywa. Do czego się wraca. Co dla ciebie może było tylko kolejną rolą, ale tak naprawdę jest twojej zawodowej roli wielkim spełnieniem.